We krijgen langzaam maar zeker een hekel aan ons hotel waar de drie overnachtingen erop zitten. Op één serveerster (en de bewaakster van het parkeerterrein) na, is zo’n beetje iedereen chagrijnig. Daar komt het geëmmer de eerste nacht met de kamer nog bij, dus wij vinden het de hoogste tijd om weg te gaan. Dit betekent dus ook dat we het ontbijt aan ons voorbij laten gaan (daarmee wordt dit de enige ochtend deze hele vakantie dat we geen gebakken eieren eten!). Bij de Spar in het dorp kopen we snel wat broodjes die we ‘on the road’ lekker oppeuzelen.

De route naar Elephants Sands in de buurt van Nata is weer net zo rechttoe rechtaan als alle andere routes die we de afgelopen dagen hebben afgelegd. Waarschijnlijk een kwestie van een liniaal pakken en asfalt leggen. Floor krijgt deze reisdag weer de beschikking over wat dvd’s terwijl San en ik luisteren naar de meegebrachte mp3’tjes. De eerste honderd kilometer rijden we door open gebied en hebben daarmee volop kans om wild te spotten. Ook vandaag worden op een exoot getrakteerd. De Southern Ground Hornbill, de grootste aller neushoornvogels. Genoeg redenen om de auto even stil te zetten langs de kant van de weg en de fotocamera’s te voorschijn te halen. De ‘achterbank’ doet even niet mee, die geniet op dit moment meer van een filmpje dan van een grote zwarte vogel met rode wangen.

Helaas blijft de route niet zo avontuurlijk en schilderachtig, we krijgen te maken met wegwerkzaamheden. Dit betekent dat we vaart moeten minderen (tot 50 kilometer per uur) en meer op de weg dan op het uitzicht moeten letten. Als we eindelijk de afslag bereiken wordt de auto gestopt om Floor voor in te laten stappen en weer mee te laten sturen. Het is inmiddels een vast ritueel. Ze neemt haar taak zeer serieus en waarschuwt voor iedere bocht en voor ieder steentje dat we tegen komen.

Het huisje wat we toebedeeld krijgen is niet zo heel bijzonder. Aan de buitenkant is het nog wel aardig maar zodra we wat dichterbij komen vertoont het huisje de nodige mankementen en blijkt het een grote gatenkaas. De omgeving is zoals zo vaak wel geweldig. Zodra we onszelf geïnstalleerd hebben, gebeurt datgene waarvoor we hier gekomen zijn, een kudde olifanten! Als de olifanten klaar zijn met drinken en de (kunstmatige) waterhole verlaten, keert de rust weer onder de gasten en gaat eenieder verder met datgene wat ze aan het doen waren. In ons geval betekent dat terug naar de bar waar we een een biertje aan het drinken waren, vlinders aan het zoeken waren en lekker aan het lezen waren. Op dat moment komt er een gezin binnen waarbij de vader resoluut op de bar afstapt en wat te drinken bestelt. Zodra hij zijn bestelling gekregen heeft meldt hij in alle ernst dat ze maar weinig tijd hebben en dus willen weten hoe laat de olifanten komen. Alsof deze beesten een horloge dragen en op bestelling op komen draven. Zonder de olifanten overigens te zien, vertrekt het gezin weer. Hilarisch.

Floor heeft op dat moment al weer even haar bikini aangetrokken en trekt een paar baantjes, maar ook hier is het water veel te koud om lang van te genieten. Het achternazitten van een hagedis is veel leuker, zeker als die zich af en toe laat bekijken en dan weer wegduikt.

We besluiten om even terug te gaan naar ons huisje en daar wat te rusten. Terwijl San zich klaarmaakt om te gaan tukken, wordt ze al weer tot de orde geroepen. Een grote kudde dikhuiden heeft zich verzameld bij de waterhole. Het grote spektakel staat op het punt te beginnen. Van ons huisje tot is het ongeveer tweehonderd meter lopen tot aan het terras waar we tevens het beste uitzicht hebben. We passeren hierbij de olifanten op maximaal vijftien meter, zonder hek tussen ons in en dat is best wel spannend. Zeker als blijkt dat de kudde nogal opgefokt is.

Er blijven maar olifanten bijkomen. Op enig moment tellen we er 41 en dat is veel te veel voor het kleine beetje water dat beschikbaar is. Het kleinste dier is nog geen tachtig centimeter het grootste dier is zeker meer dan drie meter! Zoveel slurven en zo weinig water daar moeten problemen van komen, zeker als er meerdere mannetjes vol met testosteron aanwezig zijn. Problemen komen er… Duwende olifanten, kletterende slagtanden en trompetgeschal. De gasten op het terras springen geschrokken op en rennen een paar meter naar achteren. Floor (die stevig in mijn armen zit) en ik blijven zitten waar we zitten en wachten tot het rustig wordt. Ook Floor is erg geschrokken, getuige ook het witte neusje. Met name het trompetgeschal maakt veel bij d’r los. Gelukkig heeft Sandra oordopjes bij zich, maar dat helpt niet al te veel. Het blijft nog lang onrustig bij de waterput. Floor die te veel geïmponeerd is door wat zich allemaal voor haar neus afspeelde en bekaf door alle indrukken valt op een bankje in slaap. Het eten, deze keer een braai, slaat ze vandaag even over.