Wow wat een dag! We zijn als echte toeristen een dagje weg geweest. Even de grens over naar Zimbabwe. Een paar simpele woorden die je net zo makkelijk uitspreekt als “Vandaag gaan we winkelen in Brussel”. Net zo ver rijden maar net wat minder verstrekkend. Want waar we in Nederland de grens zo gepasseerd zijn, daar zijn ze in Zimbabwe wat minder makkelijk. Ook hier geldt dat het oversteken van de grens gepaard gaat met het invullen van verschillende formuliertjes, het verkrijgen van de juiste stempeltjes en het oversteken van verschillende posten. We zijn voorbereid op lang wachten en we gedragen ons daar ook naar. Floor wordt voorgelezen door San die het zich voor de gelegenheid makkelijk hebben gemaakt en lekker op een stoepje zitten en ik loop rondjes met mijn iPod op mijn oren. Gelukkig valt het allemaal we mee, is de wachtrij korter dan we denken en werken de beambtes meer in plaats van tegen, en na een klein half uur zijn we klaar om het land van Robert Mugabe binnen te rijden. Overigens rijd ik vandaag niet zelf. De hele excursie is uitbesteed aan onze gids Stan die naast een bezoek aan de Vic Falls ook het bezoeken van een toeristisch marktje met souvenirs op het programma heeft staan. Gelukkig zijn we de enige gasten vandaag en kunnen we dus beslissen dat dit onderdeel uit de reis gehaald wordt. Voor Stan uiteraard geen probleem, die is gewoon een uurtje eerder thuis.
Het bezoek aan de waterval is indrukwekkend, de verschillende watervallen zijn enorm. Het enige dat jammer is, is het gemis aan overzicht waardoor je grootsheid niet volledig tot je kunt nemen. De route naar de verschillende uitkijkpunten is leuk en naarmate we vorderen begint het harder te regenen, dat wil zeggen worden we nat van de nevelsproei. Op advies van Stan hebben we bij de ingang van het park een paar poncho’s gehuurd. Die poncho’s gebruiken we vooral om de camera’s te beschermen. De gevolgen zijn duidelijk, we worden zelf lekker nat. Een ander gevolg van de eeuwigdurende regen is dat het stenen pad op sommige plaatsen spiegelglad is. Het pad eist voor Floor z’n tol, ze glijdt uit en komt hard op de keien ten val, een bloedende knie als gevolg. Ons kletsnatte, snikkende meisje trekt nogal wat bekijks en dat levert steun uit onverwachte hoek. Een wildvreemde man biedt ons medische tape aan en een papieren zakdoekje. Hiermee kunnen het wondje schoonmaken en ‘bepleisteren’. Daarnaast komen we met een Zuid-Afrikaanse backpacker op leeftijd in gesprek, die het hele schouwspel gadeslaat. Als troost voor haar knie krijgt Floor een dropje. De Zuid-Afrikaan ziet dat en maakt duidelijk dat hij weet dat het een dropje is. Als we hem een dropje aanbieden dan glundert hij van oor tot oor! We hebben er lol van dat we op deze simpele manier iemand een paar minuten blij hebben gemaakt.
Het uitglijden van Floor gebeurt op een van de laatste uitkijkpunten. Ze vindt zichzelf best wel zielig dus is opgelucht als we aangeven dat we de uitgang gaan opzoeken. Stan staat ons al op te wachten en brengt ons naar een hotel om te lunchen. Het hotel is chique, oud en koloniaals en ademt een historische sfeer. Onze borden zijn dat niet, daar liggen twee hele lekkere en moderne hamburgers op. We nemen ruim de tijd om te lunchen en nog wat foto’s te maken van het geweldige uitzicht. Zodra de lunch voorbij is brengt Stan ons naar de brug die Zimbabwe en Zambia van elkaar scheidt. Midden op de brug worden we (eigenlijk voor het eerst) ‘lastig’ gevallen door een paar mannen die ons wat willen verkopen. We geven niet thuis en gelukkig zijn de mannen zo beleefd om dat op waarde te schatten en ze laten ons verder met rust. Floor steekt het midden van de brug over is bevindt zich daarmee in Zambia. Deze keer levert dat echter geen stickers, stempels en handtekeningen op in haar paspoort. We zijn overigens formeel Zimbabwe uitgeweest want als we terugkeren naar Stan moeten we weer een briefje met een (jawel) handtekening en een stempel inleveren… Als afsluiter van de dag heeft Stan nog een gigantische baobab voor ons in petto. De boom zo laten we ons vertellen is meer dan duizend jaar oud. Nog één foto dan maar, dan zit de dag er een heel eind op.
Tijdens de terugweg trapt Stan nog een keer flink op de rem. Een enorme kudde buffels staat aan de rand van de weg te grazen. Zodra we echter dichterbij komen, kiezen de beesten het hazenpad. Een echt fotomoment gaat daarmee verloren.
Terwijl we ‘s avonds de dag doornemen komen we tot de conclusie dat we een hele leuke dag hebben gehad. Wellicht niet eentje die in de top tien belandt als we op ons sterfbed ons leven nog eens de revue laten passeren, maar wel een dag waarin we ons prima geamuseerd hebben!
