We kunnen uitslapen. We hoeven namelijk niets, althans bijna niets. Vandaag rijden we naar Bagani, een rit van slechts 175 kilometer. Daar draaien we onze handen niet meer voor om, een peulenschilletje dus. Eerste dient er uiteraard ontbeten te worden en zoals te doen gebruikelijk in Afrika zijn dat gebakken eieren met toast en spek. Na het ontbijt maken we even tijd voor een kort fotomoment aan de rivier de Okavango (de natuurlijke scheidslijn tussen Namibië en Angola).
Eenmaal in de auto wijst het navigatiesysteem ons de weg naar een van de slechtste ‘hoofdwegen’ die we tot nu toe hebben gezien. San zit als vanouds weer met wegenkaart en de Garmin op schoot en navigeert ons snel naar een asfaltweg. Dat rijdt in ieder geval een stuk prettiger. Gelukkig valt er genoeg te zien dus vervelen doen we ons niet.

Hoe goed we ons ook hebben voorbereid, op enig moment slaat bij ons de onzekerheid toe. Onze lodge voor de komende twee dagen is self catering. De vraag is of we in Bagani überhaupt boodschappen kunnen doen. We stoppen de auto en halen onze reisgidsje uit de koffers. Noch Bagani, noch het grotere broertje Divundu worden in de gidsjes genoemd. San kan zich niet voorstellen dat alle mensen die in de buurt van Bagani wonen 175 kilometer moeten reizen om fatsoenlijke boodschappen te doen. Dit is wel een argument dat telt, aan de andere kant, we zitten wel in Afrika…

De laatste paar kilometer gaan weer via gravel. We minderen vaart, niet alleen omdat we niet harder kunnen maar er valt gewoon veel te zien en er is zo veel bedrijvigheid. Daarnaast vinden we het toch wat asociaal om met hoge snelheid en grote stofwolken door een dorpje heen te scheuren. Blijkbaar is de school net uit. Langs de kant van de weg lopen tientallen kinderen in geel en grijze uniformen. Het is nauwelijks te bevatten hoe ver sommige kinderen moeten lopen om op school te komen. In stilte en met verbazing laten we het tafereel op ons inwerken.

De lodge staat prima aangegeven en na nog een kleine kilometer door onherbergzaam terrein zijn we onze plaats van bestemming. Onze Duitse gastheer (naam onbekend dus Günther) probeert ons in zijn beste Allô-Allô-Engels welkom te heten. Als we heb vragen waar we het beste onze boodschappen kunnen doen is zijn antwoord net zo kort als simpel. Rundu! Ai… Gelukkig heeft het dertig kilometer verderop gelegen Divundu maar liefst twee supermarkten. Maar daar mogen we ons van Günther niet al te veel bij voorstellen. Pfff. We rijden snel naar ons huisje, halen de koffers uit de auto en zetten snel koers naar Divundu. Als we eenmaal weer in de auto zitten, leggen we ons snel neer bij de ontstane situatie. Bovendien dertig kilometer valt nog wel te overzien. We zwaaien onderweg naar de schoolkinderen, kijken wat rond en rijden zo na een klein half uur Divundu binnen. Pas dan realiseer ik me dat de fototas met daarin mijn portefeuille nog in ons huisje ligt. Helaas is het niet alleen mijn portefeuille die in het het huisje ligt. Ook Sans portemonnee ligt er nog. Gelukkig slaapt Floor anders had ze in een paar minuten een hele hoop niet zo nette woorden geleerd. Terug dus naar de lodge om het geld op te halen. De stilte in de auto is veelzeggend en wordt pas doorbroken als we een uurtje later weer in Divundu staan. In de eerste supermarkt blijkt de pinmachine defect te zijn hetgeen de broze wapenstilstand niet ten goede komt. Gelukkig heeft de andere supermarkt wel een werkend apparaat en heeft het een wat ruimer assortiment. Voor het eerste deze vakantie lukt het ons wat bier te kopen. De vrede is hersteld.

Als we teruggekeerd zijn van de boodschappen, inspecteren we, onder het genot van een biertje en een dropje, ons huisje. Het huisje is net nieuw en goed uitgerust. Vandaag maken we het ons voor wat betreft eten niet echt moeilijk, gezien de keus in de winkels was dat overigens niet mogelijk. We eten pasta. Een deel van de pasta gaat in de pan het andere deel gaat in de zogenaamde bean bag die ik van de dames heb gekregen met vaderdag.

Na het eten spelen we nog een potje kwartet met Floor. Opmerkelijk hoeveel dieren ze al kent. Ze wint met glans, uiteraard geholpen door haar moeder. We nemen nog even kort de dag door en dan is het tijd voor Floor om de ogen dicht te doen. Zoals zo veel vaker tijdens onze vakantie volgen we snel.