Nog een paar foto’s en dan weer de auto in. We laten Frans Indongo Lodge achter ons en vertrekken naar Windhoek voor onze laatste twee dagen Namibië. Voordat we de grote weg opdraaien moeten we nog even stoppen voor een grote groep van gieren. Deze vogels hebben we nog niet eerder gezien deze vakantie. Alle apparatuur wordt weer uitgepakt en de nodige foto’s worden weer gemaakt. De reis naar Windhoek is weinig indrukwekkend hetgeen niet zo heel vreemd is als we alle mooie routes van de afgelopen nog eens de revue laten passeren. Het enige dat we vandaag echt moeten doen is het in goede orde afleveren van onze auto bij het verhuurbedrijf.
Met de auto zelf is niets mis maar een van de rubbers van de kofferbak is losgeschoten waardoor de lak flink is beschadigd. Ik houd het voorlopig op een fabricagefout en maak me er niet echt druk om. Ruim op tijd zijn we terug bij Asco, het verhuurbedrijf in Windhoek. De auto wordt voor de laatste keer volgetankt en vervolgens onderzocht door een medewerker van Asco. Ik onderteken het formulier dat de auto in goede orde ontvangen is. Ongeduldig lopen we wat rondjes. Onze chauffeur is net vertrokken toen we aankwamen dus het duurt even voordat we naar ons laatste pension worden gebracht. Als het dan echt te lang duurt, wordt een medewerker vrijgemaakt voor ons en vertrekken we naar ons laatste onderkomen van onze vakantie. De ontvangst verloopt bizar en we hebben echt het idee dat het niemand ook maar een biet interesseert dat we te gast zijn. De kamer is prima hoewel het lijkt alsof er met Floor geen rekening is gehouden. De kamerjuffrouw maakt in allerijl een bedje klaar. Terwijl San in gesprek raakt met een Duits koppel dat we gisteren in Waterberg ook al even hebben gezien, probeer ik mijn baard van vier dagen van mijn gezicht af te schrapen. De bedoeling was om me niet meer te scheren tot we weer in Nederland zouden zijn. Dit is toch een stukje frisser.
Oh, oh… Onze hele vakantie is het goed gegaan, maar nu de haven in zicht is gaat het dan toch mis. Panda is kwijt. Als we alles drie keer hebben nagelopen komen we tot de conclusie dat Panda bij Asco is achtergebleven. De ongetwijfeld al hoge telefoonrekening door het gedoe met het skimmen wordt nog wat hoger als we Asco bellen. Panda is inderdaad bij het verhuurbedrijf achtergebleven. Afgesproken wordt dat we morgen even bellen als we weer naar het centrum gaan. Panda wordt dan even afgegeven. Vanavond slaapt Floor met Leo waarnaar ze overigens nauwelijks heeft omgekeken deze vakantie.
Voor het eerst in lange tijd worden we ook weer geacht om zelf voor ons eten te zorgen. Het anwb reisboekje biedt uitkomst, we gaan naar The Gourmet. Een gezellige taxichauffeur met dito Afrikaanse muziek brengt ons naar het centrum van Windhoek. We genieten nog even van het lekkere weer een be-sluiten om buiten te eten. Pfff, morgen al weer de laatste dag van onze fantastische vakantie. Tot slot nog even een espresso, de eerste koffie überhaupt in dit land die ergens naar smaakt.
Terug bij het pension gaat de TV (BVN) nog even aan en kunnen we alvast weer een beetje wennen aan Nederland…
Tja, daar sta je dan op zondagmiddag in de de provinciestad Windhoek. Het is er nog stiller dan op een kerkhof. In de ochtend zijn nog wel wat winkels open, maar als het eenmaal middag is gaat alles op slot. Gelukkig kunnen we voor wat eten terecht bij Café Zoo Park. Ik pak het gerecht waarbij de waarschuwing staat dat het minimaal dertig minuten duurt voordat het klaar is. Floor leeft zich uit in de speeltuin terwijl San en ik onze laatste biertjes in de Namibische zon drinken. We hebben inmiddels gebeld met Asco dus Panda is ook weer onderweg. De rest van de middag vervelen we ons en tellen we af richting vertrek naar Frankfurt.
Samen met het Duitse stel slijten we onze laatste uren in Namibië. Nog een keer worden de camera’s uit de tas gehaald en worden de laatste foto’s gemaakt. De allerlaatste Namibische dollars worden opgemaakt aan een zak snoep en twee Windhoek lagers. Het is tijd om te vertrekken. Geheel in stijl lopen we naar ons vliegtuig. Nog een keer omkijken en demonstratief zwaaien naar het land wat ons zoveel gegeven heeft…