Vandaag is de dag dat we Etosha definitief verlaten. Sinds Swakopmund verzorgt San alle betalingen dus ook hier weer. Markus krijgt zoals beloofd een vette fooi die hij dankbaar accepteert. Terwijl we de poort uitrijden zwaaien we nog een keer naar het park en rijden we naar onze volgende locatie. Het is duidelijk dat de vakantie grotendeels voorbij is. De wegen zijn niet meer van zand, zout en gravel maar van keurig asfalt. We rijden niet meer urenlang door niemandsland, maar we rijden van dorp naar dorp. Windhoek, Swakopmund en alle andere plaatsjes lijken al weer heel lang geleden.
Eindelijk kunnen we weer eens pinnen en dat is hard nodig, we moeten immers weer tanken. Voor het eerst in een aantal dagen is het weer een echte reisdag. Kleine prinsesjes, Angelina Ballerina’s en Kristels, Karins en Josjes vullen de achterbank.
Als we de hoofdweg verlaten komen we weer op een inmiddels zo karaktersitiek zandweggetje terecht. Nog een paar kilometer en onze lodge komt in zicht. De lodge waar we vannacht slapen ziet er prima uit maar valt toch een beetje in het niet bij de luxe van de afgelopen dagen. Het weer hoewel nog steeds heerlijk lijkt wat minder en de temperatuur is wat lager. We hebben duidelijk last van afkickverschijnselen.
We worden hartelijk welkom geheten in de Frans Indongo Lodge. Als welkomsdrankje krijgen we koude muntthee, waarbij ik als afvalbak gebruikt word. We misgunnen Floor helemaal niets maar dit mag ze overslaan. San en munt is ook al geen goed huwelijk dus alles is voor Bassie. We hebben onderweg niets gegeten dus een kleine middagsnack gaat er prima in. Daar wordt snel voor gezorgd. In een mum van tijd staat een eenvoudige maaltijd vergezeld van een Windhoek lager op tafel. Voorlopig kunnen we er wel weer even tegen.
De dame die ons ontvangen heeft vraagt ons of we interesse hebben in een gamedrive. Als we uitleggen dat we zojuist vier dagen in Etosha hebben door-gebracht begrijpt ook zij dat de bokken die zij in de wei hebben staan nog van weinig toegevoegde waarde zijn. Na de lunch lopen we een beetje verloren over het terrein van onze lodge. Te veel bezig met de indrukken van de afgelopen dagen zijn we niet echt in staat om vol te genieten van deze locatie.
Floor daarentegen wel, ze heeft een vriendinnetje gevonden in de persoon van Inka. Inka is de oudste dochter van de eigenaren van deze lodge en ongeveer even oud als Floor. Hoewel beide kinderen elkaar volstrekt niet kunnen verstaan hebben ze de hele middag lol en spelen ze dat het een lieve lust is. Floor wordt zelfs uitgenodigd om bij Inka thuis te gaan eten. Dit duurt niet langer dan een half uurtje, de taalbarriere is uiteindelijk toch te groot.
Uiteindelijk heb ik ook mijn rust weer gevonden en leef ik me nog een keer uit met de fotocamera. In de tuin van de lodge is een klein watervalletje gemaakt waar verschillende vogels zich pirma vermaken. Langzaam tikken de uren voorbij en kunnen we ons gaan klaarmaken voor het diner. Het restaturant van de lodge is goed gevuld. We krijgen een prima plaatsje bij de open haard. Het waait behoorlijk en dus zijn de zijkanten van het restaurant naar beneden gerold. Het is behoorlijk afgekoeld dus onze plaats bij de haard is heerlijk.
Het spelen van Floor deze middag wordt uiteindelijk duur betaald, bekaf valt ze bij het diner in slaap. San brengt Floor naar bed. Met z’n tweeën eindigen we het diner terwijl we nu al herinneringen ophalen.