Klokslag half negen bellen we naar de bank in Veldhoven. Natuurlijk is het allemaal “heel vervelend” maar daar schieten we nu niets meer mee op. We hoeven in ieder geval niet naar de politie om aangifte te doen en kunnen na ons afscheid van Bennie en z’n familie dus direct naar de Spar om te zorgen voor wat lunchpakketjes. We hebben besloten om het hele voorval te laten voor wat het is en gewoon te genieten van onze verdere vakantie. Dat genieten begint bij wat een van de langste routes van deze vakantie is. De route naar Twijfelfontein. Een flink aantal kilometers gaan via prima asfalt. Op deze manier kunnen we onze opgelopen achterstand lekker inlopen.
Geheel volgens afspraak krijgt Floor na twee uur de beschikking over de DVD Speler. Op het moment dat de kilometerteller een stand van 1200 laat zien besluiten we te tanken. Dit doen we in het dichtstbijzijnde dorpje Uis. Een nietszeggend klein gat, maar ze hebben brandstof en dat is op dit moment het allerbelangrijkste. Als we Uis verlaten rijden we olifanten gebied in, althans dat laten de verkeersborden langs de weg ons geloven. Hoe we echter ook turen, spotten en kijken, we zien van alles maar zeker geen olifanten… Even buiten Uis stoppen we om een broodje te eten. We stappen alle drie uit de auto om onze benen te strekken, maar in no time worden we weer in de auto teruggepest. De vliegen in dit deel van Afrika zijn agressief zeer vasthoudend en zeker niet van zins om drie toeristen uit Holland van een welverdiend broodje te laten genieten. Snel terug in de auto dus en onze route naar Twijfelfontein hervatten. Daar aangekomen zijn we alle drie behoorlijk moe. Als een blok vallen we voor een korte siësta in slaap.
Zodra we wakker worden is het zwemtijd. Zoals gewoonlijk trek ik me terug in de schaduw gewapend met potlood en dagboek om het reisverslag bij te werken. Ook vandaag brengen we met z’n drieën de gemiddelde leeftijd behoorlijk omlaag. De vrolijkheid stijgt omgekeerd evenredig… Tja echt gezellig is het niet, mooi daarentegen is het hier wel. Zodra de dames zijn uitgezwommen wordt de bar opgezocht. Met twee halve liters bier en een glaasje appelsap kijken we naar het wederom overweldigende landschap.
Het diner (in buffetvorm) wordt afgesloten met een “optreden” van alle medewerkers van het resort. Het is niet geweldig, wel vermakelijk en Floor lijkt het allemaal prima te vinden. Ergo, een leuke afsluiting van de dag. Op ons gemak lopen we na het eten terug naar ons appartement. Vannacht slapen we in een zogenaamd tripple bed. Omdat we bang zijn dat Floor uit bed valt schuiven we alle bedden tegen elkaar.
Floor geeft aan dat ze erg moe is en valt ongewassen en zonder tanden te poetsen in slaap. Het lukt mij nog wel om m’n tanden te poetsen, maar ook ik val als ik in eenmaal in bed lig snel in slaap. Nadeel van onze kamer is dat onze bedden niet met een klamboe zijn uitgerust. Het duurt daarom niet al te lang voor we dat merken. Ik word wakker in de wetenschap te zijn gestoken door een mug. Vanaf dat moment is de jacht geopend. San die nog helemaal niet heeft geslapen claimt dat zij de eerste mug gedood heeft. Een corpus delictus ontbreekt dus de kill krijgt geen officiële vermelding, te meer omdat kort daarna het gezoem weer begint. Dit vereist muggenvangen op hoog niveau. Deze muggen zijn een waarlijke tegenstander, ze zijn sneller dan de Nederlandse variant en nauwelijks te zien. Hoewel ik af en toe wegdommel, blijft San de hele tijd wakker… En dan hebben we mazzel. Gewapend met een HP/De Tijd wordt de mug geplet. Met een welgemeend welterusten doe ik het licht uit en trek de lakens over me heen. Totdat… Totdat zich weer een mug meldt. Het zal toch niet waar zijn? Wederom is het alle hands aan dek, de HP/De Tijd wordt weer opgerold en de jacht wordt weer geopend. Als ook dit exemplaar vakkundig (en uiteraard door mij) naar de eeuwige jachtvelden is verbannen kan de nacht eindelijk beginnen. Het is inmiddels na twaalven en op punten sta ik inmiddels al mijlenver voor!