De wekker loopt om zeven uur af. We hebben een drukke reisdag dus geen tijd te verliezen. We pakken snel onze koffers weer in en rijden naar het restaurant om te ontbijten. Het ontbijt maar vooral de koffie valt tegen. Tijdens het ontbijt nemen we de dag van gisteren door. We hebben plechtig afgesproken dat we iedere dag een kort filmpje maken waarin we ‘de dag van gisteren’ doornemen.
Vandaag wordt een dag waarop we geen asfalt meer zullen zien. Dit betekent dat onze wegen vooral zullen bestaan uit gravel. Voor we echt kilometers gaan maken duiken we nog snel even de Spar in Rehoboth in voor wat brood en beleg. Deze keer geen grote supermarkt, maar een kleine buurtsuper waar we echt een beetje uit de toon vallen. Ik voel me geen enkel moment onveilig en na een paar minuten zit ik weer in de auto met onze nog te maken lunchpakketjes.
De route die we vandaag rijden is meer dan geweldig en ook vandaag valt het links rijden reuze mee. Dat is ook niet echt een opgave want het lijkt wel alsof we de enigen zijn die van deze weg gebruik maken. Gelukkig lijkt ook Floor zich prima te vermaken. Ze probeert zelfs af en toe een foto te maken. De omgeving is werkelijk adembenemend en het enige dat nog ontbreekt is het zo door ons gewenste wild.
Het wild laat echter op zich wachten. Pas als we de Remhoogtepas opdraaien zien we het eerste wild. Het is een grote groep bavianen. De motor van de auto gaat uit en we nemen uitgebreid de tijd om foto’s te maken. San twijfelt weer eens over de camera. De foto’s lijken op het eerste gezicht scherp dus veel aandacht kan ik er nog niet aan schenken. We rijden verder en steken regelmatig kleine beekjes over. Floor vindt het maar niks al dat water dat omhoogspringt als we weer eens door zo’n beekje rijden. San en ik vermaken ons juist prima. We vinden het zo leuk dat we er zelfs een filmmoment van maken. Sandra stapt uit en ik draai de auto om. Als San een teken geeft rijd ik met een redelijk snelheid door het beekje heen. Dolle pret. De Hilux vindt het allemaal prima.
Dan zien we ook onze eerste bokjes, want zo weten we inmiddels, waar water is, is leven. Floor wil weer een foto maken maar het vele licht in het zoekscherm maakt dat dit nog wat te moeilijk is. Een filmpje van Angelina Ballerina doet wonderen en de boosheid van Floor verdwijnt als sneeuw voor de zon. Papa en mama blijven onverminderd genieten van de omgeving.
Als we de D1273 richting Sesriem nemen trap ik fors op de rem. San en Floor schrikken en vragen zich af wat er aan de hand is. Een vogel in een boom. Niet zomaar een vogel maar een gigantisch exemplaar, zeker niet het formaatje huismus. (Terwijl ik ‘s avonds het verslag schrijf discussiëren we over de grootte van de vogel. We houden het op een centimeter of zestig!). We vervolgen onze route. Deze dag kan in ieder geval niet meer stuk. Na ongeveer vijf uur rijden (zo’n drie honderd kilometer) worden we vriendelijk welkom geheten in Desert Home Stead. Precies zoals we hadden afgesproken liggen we vijftien minuten later in het water. Ik heb zoals te doen gebruikelijk net wat meer tijd nodig om in het water terecht te komen. Uiteindelijk… na meer dan een uur lukt het mij dus ook. Van harte gaat het echter niet.
Floor wordt langzaam maar zeker moe. Dit komt vooral tot uiting tijdens het diner. Ze wil helemaal niets eten. Werkelijk alles is vies. Hoewel we van te voren hebben afgesproken dat dit ons humeur niet mag beïnvloeden gebeurt dat natuurlijk wel. Echt gezellig wordt het daardoor natuurlijk niet. Gelukkig komt ook aan het diner een eind, we gaan in een ruk door naar ons huisje. Het is weliswaar pas negen uur maar ook San en ik gaan slapen maar om vijf uur loopt namelijk de wekker af, reden genoeg om plat te gaan.