Een geweldig bed is blijkbaar geen garantie voor een goede nachtrust. Iets na één uur word ik wakker, ik ben blijkbaar niet de enige. San is ook wakker want het licht van haar telefoon schijnt in haar gezicht. Ze is aan het appen met Holland. Ik ben weliswaar wakker maar geef me niet gewonnen, ik draai me om en probeer nog wat te slapen, zelfs voor mij is een uur veel te vroeg! Ik dommel wat en val uiteindelijk toch weer in slaap. Om 05:35 uur moet ik me toch echt gewonnen geven, ik ben echt wakker. Ik blijf nog heel even liggen met m’n ogen stijf gesloten, maar er is geen houden meer aan. Ik ben wakker. Het WIFI in het hotel is prima, dus ik zwengel de laptop aan en beantwoord wat mails die niet kunnen wachten. Als om zes uur de wekker afgaat, wordt de laptop dichtgeklapt en stap ik onder de douche: “We’ve got a plain to catch!”

Inmiddels zijn ook San en Floor weer wakker en aanspreekbaar. Als ook de dames klaar zijn, is het tijd voor ontbijt. Onze kamer geeft naast de avondborrel ook recht op een zogenaamd ‘complimentary breakfast’, maar als je meer dan twintig minuten moet wachten op een lauw kopje koffie, dan begint je dag echt verkeerd.
De wat dikkige en oh zo slome ober doet weliswaar z’n best, maar echt gelukkig kunnen we er niet van worden. Gelukkig had ik al een een ‘heerlijk’ kopje Nescafe (wat een vakantiegevoel is dat toch) op in de hotelkamer. Feit blijft dat je van een dergelijk hotel toch betere en vooral warmere koffie mag verwachten. Aan de andere kant zijn we Hollanders genoeg: het is gratis.

Als het ontbijt achter de kiezen is en onze tassen weer zijn ingepakt zijn we klaar om uit te checken. We waarschuwen de conciërge die ervoor moet zorgen dat de tassen worden opgehaald en betalen ondertussen de rekening. We wachten geduldig op onze tassen, waarbij datzelfde geduld behoorlijk op de proef wordt gesteld. Sandra benadert de conciërge nog een keer en vraagt waar onze tassen blijven. De conciërge grijpt wild om zich heen, helpt wat andere klanten en doet… uiteindelijk niets. Gelukkig komt niet veel later de dikkige slome ober uit het restaurant aanzetten met onze tassen. We hebben nu weliswaar onze koffers maar dat betekent nog niet dat we daarmee ook in de vertrekhal staan. Weer is het wachten geblazen, deze keer op het karretje dat ons weg moet brengen.
Het gezin met de honderd koffers dat al aan het wachten was, gaat uiteraard voor. Als we eindelijk in het karretje zitten, komt een einde aan de onrust. Diezelfde onrust komt weer terug als blijkt dat we naar KLIA2 moeten. De luchthaven van Kuala Lumpur is in twee delen gesplitst en wij moeten natuurlijk naar de verderop gelegen luchthaven… San regelt de treinkaartjes die nodig zijn en zorgt ervoor dat we keurig op tijd in de juiste hal terechtkomen.
Het inchecken vindt online plaats dus daarmee wordt het wachten enigszins beperkt. Daarna is het wederom wachten. Wachten bij het inchecken van onze bagage, de eerste douane, wachten bij de tweede douane en ten slotte wachten bij de gate. We worden er langzaam maar zeker knettergek van!

Nog één keertje wachten en dan zijn we echt in Indonesië. Zodra we de koffers hebben, door de douane zijn en in de aankomsthal aangekomen zijn, worden we al gespot door onze gids. Voordat we echter goed en wel op weg kunnen dient nog wel even gepind te worden. Ik heb drie pogingen nodig om het juiste pak papier uit de ATM te krijgen, maar dan is het echt zover. We zijn op weg, we zijn in Padang, Sumatra, Indonesië.
Aries, onze redelijke goed Engelssprekende gids heeft direct twee uitstapjes voor ons in petto, een bezoek aan een waterval en een hangbrug. Leuk en zeker de moeite waard. Alhoewel? Welke waterval kan tippen aan de Vicfalls in Zimbabwe? De hangbrug is wel de moeite waard, zeker omdat Floor veel bekijks trekt.
Ze ontkomt er niet aan om met de locals op de foto te gaan. Geduldig werkt ze mee, ook zij kent de rituelen in Azië inmiddels een beetje.

Hoogtepunt van de dag vormt de lunch. Aries stopt op een plek waar wij NOOIT zouden stoppen. Het gebouwtje dat dienst doet als restaurant wordt door twee vrouwen gerund. Op de tafels staan legen flessen Bintang bier. Helaas een fris biertje tijdens de lunch zit er niet in. De flessen dienen gebruikt te worden om je handen te wassen. Zonder te bestellen krijgen we een onze lunch geserveerd. Een tiental schaaltjes met lokale specialiteiten en een grote kom witte rijst. Je betaalt alleen datgene wat je eet zo legt onze gids uit. Het liefst eet ik de hele tafel leeg maar of dat nu met onze westerse maagjes zo verstandig is?
Bovendien, datgene wat we niet eten gaat weer terug in de vitrine. God weet hoe lang het er al staat…

Het hotel van vandaag valt alleszins mee. We hebben een grappig huisje met airco en uitzicht op zee. Er is echter een nadeel. Er is geen stroom. Dat wil zeggen er is wel stroom, maar dat moet met een aggregaat worden opgewekt. Echt genieten van onze rust zit er niet in. Genieten van een koud bierjte gaat evenmin. Het hotel serveert namelijk geen bier. Opluchting alom als blijkt dat we het wel kunnen bestellen. Zo gezegd zo gedaan… Blijkbaar wordt iemand op een brommertje het dorp in gestuurd want het mag even duren voor we uiteindelijk kunnen genieten van een lauwe Bintang. Onze gastheer is maar wat blij als we tijdens het eten nog een biertje bestellen. Met deze bestelling is hij immers in een keer van z’n hele voorraad af…