Voordat we zijn gaan slapen hebben we alle verwarming in ons huisje opengedraaid. Dit voorkomt echter niet dat we het koud hebben als we opstaan. We hebben weer een lange reisdag voor de boeg en besluiten de wekker op kwart voor zeven te zetten. We knappen ons op en schieten snel weer in wat warme kleren, klaar om te ontbijten. Het ontbijt wordt geserveerd in het gebouwtje drie honderd meter verderop. Als een drietal Elfstedenschaatsers “trotseren we de koude” en lopen we naar het knusse ontbijtzaaltje. Blijkbaar werden we nog niet verwacht want de gasbrander die de kamer moet verwarmen staat nog uit. We besluiten om wat rondjes te lopen met onze koffie om zodoende nog een beetje warm te blijven. Inmiddels is ook de krantenbezorger geweest. De krant steekt nog in de brievenbus en benieuwd naar de reacties op het weer van gisteren besluit ik het papier uit de brievenbus te halen. Een grote foto met veel sneeuw siert de voorpagina. De sneeuw maar vooral de regen die is gevallen wordt door de Zuid-Afrikaanse boer van harte welkom geheten.
Het kamertje is inmiddels wat warmer en onze eieren staan op het punt geserveerd te worden als de tweede gast zich meldt voor het ontbijt. “Horen we het goed?” Terwijl de gast heeft aangebeld schalt een goedkoop ringtoontje door het kamertje. “Huhh?” Ja hoor we horen het goed. In deze tijden van bittere koude is maar een deuntje echt van toepassing. De tweede gast belt nog een keer aan en de tonen van Jingle Bells vullen ander maal de ruimte. Het is juli 2016! Zodra we zijn uitgegeten de koffers zijn ingepakt, starten we de Hilux. De temperatuursensor geeft nul graden aan! Het is echt koud in Afrika. De verwarming in de auto wordt op honderd gezet en het navigatiesysteem wordt ingesteld op het stadje Upington, een klein stadje op zo’n drie uur rijden van Kuruman.

Na inderdaad zo’n drie uur gereden te hebben bereiken we Upington. We bespreken kort welke boodschappen we nodig hebben. San en Floor blijven in de auto terwijl ik de boodschappen doe. Naast de spullen die we echt nodig hebben, heb ik ook een overheerlijk zakje (kudu) biltong aangeschaft. De boodschappen worden achter in de Hilux gegooid en deel twee van de reisdag richting Kgalagadi kan beginnen. Als we weer goed en wel onderweg zijn bedenkt San dat het wellicht ook nog verstandig is om te pinnen. We maken rechtsomkeert en rijden nog even terug naar Upington om te zorgen voor de nodige pecunia. Wederom zetten we koers richting Kgalagadi. Na een paar honderd kilometer merk ik dat ik moe word en dat mijn ogen zich het meest comfortabel voelen als ze dicht zijn. Tijd om (en da’s met pijn in het hart) het stuur uit handen te geven! San is in haar nopjes. Als we goed en wel op weg zijn en ik me verzekerd heb dat het stuur in goede handen is, is het tijd om de ogen te sluiten. Powernap. Zodra ik mijn ogen, en dat is al na een minuut of tien, weer open heb gebeurt datgene waar ik al bang voor was. San rijdt een dier dood!!! Via de gril landt een klein vogeltje op onze voorruit. Ondanks de protesten van San (“het vogeltje is niet dood en heeft hooguit wat kneuzingen” en “dit vogeltje is nu de held van de Afrikaanse Savanne”) besluit ik San van de weg te halen en het stuur weer over te nemen. In deze auto is geen plaats voor een moordenaar. Direct als ze stopt om een foto te maken van de prachtige omgeving neem ik haar plaats weer in.

De laatste kilometers richting Kgalagadi gaan via een gravelweg. We komen nu langzaam dichterbij! Het park ligt in drie landen en bij binnenkomst moeten eerst weer allerlei formulieren ingevuld worden. Pas als we weer moeilijke stempels in onze paspoorten hebben gekregen kunnen we het park in en naar ons huisje. Het huisje is meer dan geweldig. Twee slaapkamers een keukentje goede douche en toiletfaciliteiten. We zijn helemaal in onze nopjes. We laden de auto leeg en geven ons over aan het helemaal niets doen. Alhoewel, noem proosten op ons geluk maar helemaal niets doen!

Ook vanavond besluiten we niet voor onszelf te koken, we hebben gereserveerd bij het restaurant. Het eten blijkt niet alleen geweldig goed te zijn maar ook nog eens betaalbaar. Dit hadden we niet verwacht! Met een volle buik en een goed gevoel lopen we na het eten de koude avond weer richting ons huisje. Puur geluk!