De wekker staat ingesteld voor zeven uur. Ik ben al even wakker als floor zich tien over half zeven meldt. Ze moet plassen. De dag is daarmee officieel begonnen. Niet veel later meldt ook San zich en in een hoog tempo klappen we de tenten in en ruimen we de campsite op. Na een klein uur (waarin we deze keer ook voor warme en drinkbare koffie hebben gezorgd) zijn we klaar voor vertrek. We treuzelen niet en stappen in de auto. We hebben vandaag een lange reisdag (560 kilometer) voor de boeg en we hebben onze tijd hard nodig.
Eerste doel is zorgen voor een ontbijtje. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. In het centrum van Rustenburg zijn weliswaar voldoende winkels maar een supermarkt hebben we zo snel nog niet gevonden. Doodgaan van de honger doen we nog niet dus we besluiten door te rijden naar de dichtstbijzijnde shopping mall. Als die bereikt is en we uitgestapt zijn merken we pas dat het ‘koud’ is. Er waait een stevige wind en de temperatuur zal niet veel hoger liggen dan een graag of vijftien. Zeker tien graden minder dan gisteren en dat merk je! We nemen voor de zekerheid de rugzakken met daarin portefeuilles en cameraspullen mee de winkel in, maar dat blijkt niet toegestaan. Uiteindelijk besluiten we (met pijn in de buik) de tassen in bewaring te geven. Zodra de boodschappen zijn gedaan, we de tassen weer in ons bezit hebben en we de parkeerwacht vijf rand hebben gegeven zijn we weer klaar voor vertrek. Afspraken uit eerdere vakanties gelden weer dus voor Floor wordt de DVD-speler in gereedheid gebracht. San installeert zich, wederom gelijk aan vorige vakanties, met wegenkaarten en navigatiesysteem en ik neem (en ook dat is gebruikelijk op onze vakanties) het stuur weer in handen. Tijdens het rijden neem de wind fors toe en daalt de temperatuur. Als we een flink stuk gereden hebben zijn we omsingeld door gitzwarte wolken en is de temperatuur gedaald van zestien naar negen graden Celcius. “Jaha, in Afrika schijnt namelijk altijd de zon…”, maar vandaag even niet dus. Als de eerste druppels onze vooruit raken, zetten we de radio van de auto even aan. In het Zuid-Afrikaans wordt zojuist het weerbericht voorgelezen. Sneeuw in de Oostkaap kunnen we nog net ontcijferen. We kijken nog een keer op de temperatuurmeter van de auto. Deze blijft onverstoord dalen. De laagste temperatuur die we vandaag meten bedraagt drie graden en dat gaat vergezeld met een klein beetje natte sneeuw! Als we eindelijk het regengebied verlaten loopt de temperatuur langzaam weer op, maar blijft uiteindelijk op een graad of zestien steken, nog steeds geen Afrikaanse temperaturen.
De reis (volledig op asfalt) verloopt verder zonder problemen en aan het eind van de middag bereiken we Kuruman. We gaan op zoek naar “Die Oog”, ons Bed&Breakfast waar we vandaag logeren. Daar aangekomen merken we dat deze B&B en twee delen is gehakt. Wij worden naar een huisje zo’n driehonderd meter van het hoofdgebouw gebracht. We laden de spulletjes uit en maken het ons gemakkelijk. Als we daarmee klaar zijn loopt San nog even terug naar het hoofdgebouw om daar de papieren en het geld in orde te maken. De receptioniste van dienst vraagt aan San hoe ze naar het hoofdgebouw is gekomen. “By foot”, antwoord San. Als de receptioniste vervolgens ook nog merkt dat ze alleen is komen lopen,worden de wenkbrauwen gefronst. De dame geeft aan dat alleen over straat heen gaan (zeker als dame) niet geadviseerd wordt. Ook geeft ze aan om niet zelfstandig met de auto het stadje in te gaan om te gaan eten. Als we dat willen dat zorgt zij wel voor een taxi. Oh ja, dit is Zuid-Afrika en we herinneren ons de verhalen van onze eerdere reis. De terugreis van San, hoewel maar driehonderd meter verloopt door al deze waarschuwingen net wat anders. Zonder verdere problemen bereikt ze het grote hek en doet ze haar verhaal. We besluiten om de eerder gedane inkopen om te zetten in een maaltijd. Het huisje waar we slapen heeft voldoende spulletjes om een maaltijd te bereiden. Het ontbreekt slechts aan één ding en dat is een kookplaat. Gelukkig hebben wij die in de vorm van een gasbrander wel zodat in een korte tijd een simpele doch voedzame maaltijd geserveerd wordt.
Nadat we alle drie gedoucht en opgeknapt zijn is het tijd voor een spelletje kaarten. Niet veel later gaat het licht uit in het B&B van Die Oog in Kuruman. Morgen wacht weer een lange dag en we kunnen onze rust goed gebruiken.