Het is koud, het is heel koud, het is heel heel koud als ik om vijf uur in de tent, op het dak van de auto wakker wordt. Het meegeleverde dekbed en deken voldoen prima zodat eigenlijk alleen m’n neus koud is geworden vannacht. Onze auto is uitgerust met twee tenten. Floor slaapt bij Sandra dus ik heb het rijk alleen. Ik rek me nog een keer uit, draai me nog een keer om maar slapen lukt niet meer. Het is kwart voor zes en ik besluit om de dag te laten beginnen. Zodra ik aangekleed ben, het bed heb opgemaakt en m’n tanden heb gepoetst is het tijd om de dames wakker te maken. In tegenstelling tot wat we gewend zijn opent de gate van Pilanesberg al vroeg (half zeven) haar poorten. Het spreekt voor zich dat we op deze eerste gamedrive zo vroeg mogelijk het park in willen. Als een soort van Eskimo’s komen de dames de tent uit. Gewapend met handschoenen en mutsen (zo hebben ze ook geslapen) komen ze de tent uit…
De daktenten blijken gemakkelijker opgezet dan opgeruimd. Het is natuurlijk een paar jaar geleden dat met een dergelijk systeem hebben gewerkt, maar we hadden wel verwacht dat de tenten makkelijker in te klappen zouden zijn. Ook het koffiezetten levert problemen op. Een van de meegeleverde gasstelletjes weigert dienst. Wat ik ook probeer het brandertje wil maar niet aan. Gelukkig hebben we twee van de dingen. Nadat de tweede brander op de gasfles is gedraaid kunnen we water koken voor de koffie. Omdat ik haast heb en zo snel mogelijk de camping wil verlaten laat ik het water onvoldoende doorkoken. Het resultaat: een uiterst laf bakkie oploskoffie. Het uitzicht, wat grazende bokkies op het grasveldje naast onze auto maakt gelukkig een en ander snel weer goed!

Zeven uur (dat valt nog alleszins mee) zijn we klaar en kunnen we starten met de gamedrive. Moeten we natuurlijk nog wel even de ingang van het park vinden. Als we uiteindelijk aan de gate staan moeten de nodige paperassen weer ingevuld worden. Auto moet worden ingecheckt en de entreebewijzen voor het park moeten worden aangeschaft. Een van de zaken die we ons heilig hebben voorgenomen deze vakantie is het controleren van de sightingsborden bij de ingang van de parken. Op deze borden worden door gasten en door rangers locaties aangegeven waar bepaald wild is gespot. Samen met Floor controleer ik het bord. In het oosten van het park zijn leeuwen gespot. De koers is daarmee officieel bepaald en vol verwachting rijden we het park in. Wat direct opvalt is dat het park voor verschillende typen voertuigen geschikt gemaakt, ook bijvoorbeeld voor bussen. De hoofdwegen zijn daarmee van asfalt en dat doet afbreuk aan de ervaring (Beekse Bergen-gevoel). Gelukkig zijn er ook 4X4 lussen op gravel en die maken de ervaring juist weer zoals het hoort. Het spreekt voor zich dat we zoveel mogelijk het echt safarigevoel willen hebben en dus kiezen we er voor om zoveel mogelijk extra lussen op gravel wegen te rijden.

Na een tijdje rijden dient het hoogtepunt van de dag zich al aan, dat kan niet anders! Langs de kant van de weg staan vier witte neushoorns te grazen. Wat zijn ze groot en wat zijn ze indrukwekkend. Floor is helemaal blij want “ze hebben de hoorns nog!”. Uiteraard wordt de camera in stelling gebracht. In eerste instantie met de verkeerde lens. De 400mm lens haalt de beesten zo dichtbij dat het alleen maar mogelijk is om close ups te maken. De tweede camera is nog niet klaar dus wordt de lens van de camera gewisseld. Hoe dicht bij de neushoorns ook zijn, echt lekker op de foto krijgen lukt maar niet. Altijd zit er wel een takje voor, is het licht verkeerd of hebben we een ander excuus waarom de foto niet helemaal is wat we er van hadden gehoopt. Enigszins teleurgesteld vanwege de foto’s maar anderzijds intens blij dat we deze dieren zo vroeg al deze vakantie hebben gezien! Een meer dan geweldige ervaring waarmee een van de doelen die we hebben gesteld in ieder geval is behaald!
Andere doelen (wensen is wellicht een beter woord) die we hebben gesteld, zijn het spotten van alle katachtigen én het zien van de ernstig bedreigde wilde honden.
Hoezeer we ook ons best doen, deze twee geheimen blijven vandaag voor ons verborgen. Ondanks het feit dat deze dieren vandaag niet door ons gespot zijn hebben we zeker geen last van zelfmedelijden. We beseffen ons andermaal hoe bevoorrecht we zijn om deze reis te mogen maken. We genieten dus intens van alle zebra’s, olifanten, wildebeesten, giraffes, kudus en nijlpaaren. Kortom we komen helemaal niets te kort. Bovendien we hebben nog een paar dagen in dit continent, dus wie weet wat dat nog allemaal brengt.

Spreekt voor zich dat we met een tevreden gevoel het park verlaten en richting tweede camping rijden. De groots opgezette camping biedt een nogal verlaten indruk, er zijn slechts een paar gasten. Met het sprokkelhout dat we vinden maken Floor en ik een vuurtje op één van de vele braaiplaatsen die de camping rijk is. Terwijl de één bij het vuur zit knapt de ander zich onder een lekkere douche op. Zodra iedereen schoon is, is het tijd om te eten. Ook vanavond verkiezen we het restaurant boven het zelf koken. Of dat de beste keuze was valt te betwijfelen. Het eten valt tegen en het restaurant lijkt meer op een vreetschuur. Snel vergeten en terug naar de tent. Floor slaapt vandaag gezellig met mij…