Oei! Dat is niet best wakker worden. Terwijl Sandra op haar gemak staat te douchen moet Floor erg hoesten. Hoesten dat vervolgens overgaat in overgeven! Samen met San de dag van gisteren doornemen om een verklaring te vinden, levert niets op. Een ijsje heeft ze gehad, maar om daar nu ziek van te worden? Floor zelf lijkt er niet veel om te geven. Helaas, schijn bedriegt. Zodra we in de ontbijtzaal zijn aanbeland, wordt Floor hangerig en stil. Het gebakken ei laat ze links liggen en met heel veel moeite eet ze een paar stukjes komkommer. Even wordt het angstig als ze aangeeft dat ze weer moet overgeven. San neemt haar snel mee naar de hotelkamer, maar gelukkig blijkt een en ander loos alarm. Ik ga ondertussen verder met het ontbijt. Gebakken rijst, met vlees en eieren. Hebben we niet, in Holland!

Vandaag gaan we naar Ha Long Bay, een baai die op de Unesco werelderfgoed lijst staat. Dit betekent dat we onze koffers weer moeten inpakken en het hotel verlaten. Op het moment dat we met de koffers de lobby inlopen gaat het weer mis met Floor. Ze geeft weer over. De picolo maakt dat hij wegkomt, waarschijnlijk bang dat hij de zooi mag opruimen. Hij is snel weer terug met een toiletrol, het opruimen laat hij toch aan ons over…

In het voor mijn benen veel te kleine busje, valt Floor onrustig in slaap. Hoewel ze niet meer overgeeft blijft ze toch wat hangerig. Na ongeveer een uur maken we een commerciële tussenstop bij een steenhouwerij. Gelukkig gaat het met Floor dan al een stuk beter. Het tweede deel van de busreis verloopt gelukkig een stuk beter. Als Floor ook nog eens begint te eten, ebben bij ons de zorgen weer weg. Dit komt wel goed, hier is niets meer aan de hand.

Onderweg blijkt weer van alles te zien… Als je wilt. Als je dat niet wil dan dood je de tijd met het doen van hazenslaapjes, hetgeen een prima alternatief is voor het naar buiten kijken. Terwijl we de eerste meters door Ha Long Bay rijden maak ik San wakker. Helaas blijkt het dorp zelf niet de eindbestemming te zijn. We moeten nog een klein uur rijden en dat gaat natuurlijk van de slaaptijd af. San is boos en dat laat ze dan ook duidelijk merken.

Als we eindelijk aan boord zijn, wordt vrijwel direct de lunch geserveerd. Het eten is niet al te gecompliceerd maar smaakt desondanks meer dan prima. Floor eet als de beste mee waardoor het gemis aan een verslapen diner gisteravond en een ziek ontbijt ruimschoots wordt gecompenseerd.

Na de lunch worden we op het achterdek verwacht voor een bezoek aan een van de grotten van Ha Long Bay. Lekker toeristisch en zonder pretenties, zeker als blijkt dat de gids niet te verstaan is en hij daarmee de hele excursie niet boeiend krijgt. De uitzichten die we vandaag voorgeschoteld krijgen zijn gelukkig wel geweldig! Geen wonder dat dit beschermd natuurgebied is. Aan de andere kant twijfelen we of de Vietnamezen zelf wel zo zuinig zijn op dit gebied

Tijdens de voorbereiding op deze reis hebben we meerdere keren gelezen dat Vietnamezen dol op blanke kinderen zijn. Dit blijkt ook als een omaatje Floor bij de hand neemt om vanuit de hogergelegen grotten terug naar het lagere zeeniveau te wandelen. Floor loopt echter dusdanig hard dat oma haar niet kan volgen en bijna valt. Wie helpt wie, vragen we ons lachend af. Oma zelf lijkt er niet mee te zitten en poseert samen met Floor gewillig voor een foto. Het tweede uitje later op de dag, kajakken voor beginners, laten we aan ons voorbijgaan. Een uurtje niets doen op onze vakantie is wat ons betreft zeker geen zonde van de tijd. Met z’n drieën genieten we op het bovendek van een lekker drankje en een heerlijk zonnetje. Kort nadat onze kajakkende medereizigers weer aan boord zijn, worden we uitgenodigd voor het diner. We delen onze tafel met een Mexicaanse en een Amerikaans koppel. Of Floor echt weer helemaal de oude is? Wij betwijfelen het, ze eet immers dingen die ze in een ‘normale’ situatie nooit zou eten… Geweldig, we zijn trots!

Het avondprogramma komt niet echt van de grond. Onze gids heeft het al de hele middag over karaoke. Het blijkt dat de gasten aan boord daar niet zo heel warm voor lopen. De karaoke blijft ons gelukkig bespaard. Langzaam loopt de gezamenlijke ruimte leeg. Voor ons een teken om ook onze hut op te zoeken. De boot is niet echt uitgerust met familiekamers dus we moeten het doen met twee geschakelde hutten. Geen probleem. Terwijl San en ik de dag doornemen en nog wat lezen, ligt Floor in de andere hut lekker te slapen.