Om 06.00 uur loopt de wekker af. We horen de wekker overigens pas tien minuten later. Het stond wat zacht. Om half zeven komt Anita met het ontbijt. Ze blijkt een ongelofelijke stresskip te zijn, die (om maar in dezelfde metafoor te blijven) aan een stuk door kakelt. Het ontbijt is ongeveer gelijk aan dat van gisteren. Er is één verschil, het ei is vervangen door bananenpannenkoek. Je serveert immers je eigen soortgenoten niet, zal Anita gedacht hebben. Nee, dan een bananenpannenkoek om kwart voor zeven ‘s ochtends… Gezien onze ervaringen gisteren slaan we de koffie maar over, die halen we vandaag wel ergens anders in. Dus na een halve hap van de koeken zijn we klaar voor vertrek. Anita heeft zoals afgesproken een taxi naar de luchthaven geregeld. De chauffeur is een bejaarde Chinees. Bejaard? Yep! De man is grijs en heeft een rijstijl van een oude grijze Chinees. Chinees? Yep! Een rochelende en spuwende oude grijze bejaarde Chinees die ons op de luchthaven van Kuala Lumpur aflevert.
Malaysia Airlines wil graag dat we onszelf inchecken. We weten echter niet helemaal wat we moeten doen, gelukkig worden we snel geholpen door twee behulpzame locals. Met de geprinte tickets in onze handen, hoeven we alleen nog maar onze koffers af te geven. De hele afhandeling duurt maar een paar minuten en is super efficiënt. Het is kwart voor acht en ons toestel vertrekt om 09.50 uur. Tijd genoeg dus voor een kop koffie. Geleerd van onze eerder koffie ervaringen ben ik heel duidelijk bij het bestellen van de koffie: ‘No sugar!’ Gelukkig blijkt het deze keer prima koffie te zijn. Na alle hectiek van vanochtend komen we tot rust, tijd genoeg voor een tweede bakkie. Als die op is, is het tijd voor een time check. Kwart over negen! Oeps! Bij aankomst twee dagen geleden moesten we een aardig eind lopen en ook nog met een treintje. Opeens hebben we dus haast! Omdat we een binnenlandse vlucht hebben, hoeven we niet door de paspoort controle. De röntgen scan moeten we echter wel door. Uiteindelijk druk gemaakt om niets, we zijn keurig op tijd om te boarden.
De vlucht zelf duurt anderhalf uur en verloopt vlekkeloos. Ik laat me aan boord niet verleiden tot het doen van spelletjes of het kijken naar films, ik lees 1q84 op mij e-reader. Wat is vakantie toch een geweldige tijd om te lezen. De chauffeur die ons naar het hotel in de Kattenstad (Kuching) moet brengen staat ons al op te wachten bij de uitgang. Van hem krijgen we ook tekst en uitleg over het eerste uitstapje morgen, het bezoek aan Bako National Park.
Het hotel ziet er goed uit en heeft volgens Floor een prima zwembad. Door alle plannen die ik in mijn hoofd heb, gaat subiet een streep. Er moet gezwommen worden! Zoals wel vaker op vakantie laat ik de eer aan me voorbijgaan en ga ik verder met lezen. In de zon is het warm, reden genoeg om mijn eerste biertje te bestellen. Dat biertje is ook meteen de laatste die ik in dit hotel zal drinken. Negen euro is me echt te veel van het goede! Om dan toch maar een beetje af te koelen zoek ook ik mijn heil in het water. Met z’n drieën spelen we in het water en maken we onderwaterfoto’s met de nieuwe camera. Als we ondanks de zonnebrand de zon voelen branden is het tijd om de verkoeling van de hotelkamer op te zoeken. We hebben dit jaar een laptop meegenomen zodat we de achterblijvers via Facebook een beetje op de hoogte kunnen houden van ons wel en wee. De kwaliteit van de onderwaterfoto’s is prima en worden dus snel gepost op het social media.
Langzaam maar zeker komt de avond dichterbij en moeten we ons opmaken voor het diner. Tijdens de voorbereiding op deze vakantie in Nederland is mijn oog gevallen op het Food Court. Een andere optie is om iets te gaan eten aan de boulevard. We kiezen voor het laatste. In een goed uitziende Bistro nemen we wat te drinken. Nederlands lijkt hier de voertaal te zijn. Omdat er nauwelijks locals zijn besluiten we om niet bij de bistro te gaan eten. We gaan op zoek naar iets meer lokaals. Als we verder lopen, komen we tot de conclusie dat de boulevard eigenlijk niet zo heel veel te bieden heeft. Wellicht is ook hier de ramadan de oorzaak van? De Lonely Planet is thuisgelaten en kan ons dus geen uitkomst bieden. San ziet een Nederlands gezin en vraagt om advies. Het gezin geeft aan dat de bistro een prima alternatief is maar dat ook zij op zoek zijn naar een meer lokaal karakter van hun eten. Omdat we in de buurt zijn van Chinatown proberen we daar ons geluk. In Kuchings Chinatown wordt weliswaar gegeten, maar dat gaat zelfs mij te ver. Het voedsel dat geserveerd wordt is wat mij betreft te ondefinieerbaar. Dat gaan we onszelf niet aandoen. Chinatown uitlopend zien we het Libanese restaurant waar het Nederlandse gezin ook al over gesproken had. Dat betekent geen rijst met sateh vandaag. Op zich niet zo heel erg, de kaart ziet er prima uit, dus we vinden vast wat anders. Floor die zoals altijd niet uitblinkt in het eten heeft mazzel, Fish & Chips. San kiest voor de Chicken Curry en ik neem genoegen met een lamsspies. Het biertje bij het eten sla ik deze keer maar over, ook ik heb immers geen geldboom op m’n rug! Ik blijf geen tien euro voor een blikje bier betalen. Terwijl San en Floor hun eten al geserveerd hebben gekregen (weliswaar zonder bestek), wacht ik geduldig op mijn lam. BAM!!! Wat een tegenvaller is dit? Waar de gerechten van de dames goed te eten zijn is dat van mij dat zeker niet! Althans waar het gaat om het vlees. Het vlees heeft, hoe kan het ook anders, een hele uitgesproken lamssmaak. Zo intens dat ik het maar met moeite weg krijg. Dit was geen lammetje, dit was een oud schaap! Bah, bah, bah. De prijs daarentegen is wel weer prima, dus met een overwegend goed gevulde maag terug naar ons hotel.
Floor heeft ondertussen naar lieve lust gefotografeerd. Er zijn dan ook zo veel leuke dingen te zien. Desondanks maakt ze foto’s van de meest gewone dingen, een auto bijvoorbeeld. Op de vraag waarom ze dat doet antwoord ze beslist, “Om op school te laten zien dat het stuur aan de verkeerde kant zit”. Na het eten lopen we op ons gemak terug naar huis. Op de boulevard staat een klein meisje verschrikkelijk vals te zingen. Haar geldmandje blijft ernstig leeg. In de buurt van het hotel zit een 7 Eleven. Snel nog even naar binnen om een paar blikjes bier te scoren. Niet dus, de moslim uitbaters geven niet thuis. Geen bier dus.