Veertien juli 2014. Vandaag is het zeven jaar geleden dat Floor is geboren. Hoewel we het feest vorige week zondag al hebben gevierd, willen we de verjaardag niet helemaal in stilte aan ons voorbij laten gaan. San en ik zijn al om zes uur wakker. Floor slaapt, tegen de verwachting in, nog wat door. Gisteravond hebben we wat slingers opgehangen in ons appartement.Ook hebben we nog een cadeautje voor Floor in petto. Eerst moet er natuurlijk gezongen worden en pas tijdens het ontbijt krijgt Floor haar cadeautje. Ze krijgt een cameraatje dat ook nog eens foto’s onder water kan maken en dat kan zeker met Lankayan in het vooruitzicht nog mooie plaatjes opleveren. Volgens mij valt het apparaatje nogal in de smaak. Ze glundert van oor tot oor.

Het ontbijt wordt in ons appartement geserveerd, een hulpje van Anita doet haar best om het naar onze zin te maken. Da’s niet makkelijk. Neem nou de koffie. De koffie is een soort instant prut van koffiepoeder inclusief melk, suiker en chocolade smaak. Kortom, daar worden wij niet wakker van en het is bovendien niet lekker. Bij die koffie worden een paar stukken meloen, stukken gebakken ei met een soort currysaus en een flinterdunne krokante pannenkoek geserveerd. Geen ‘scrambled eggs with bacon’, ‘fried rice’. De teleurstelling moet op m’n gezicht te lezen zijn…

Kuala Lumpur is geen Borneo, aan de Lonely Planet hebben we in dit geval niets. Eigenlijk weten we nauwelijks iets van deze stad en wat we weten komt van het internet en de drie gekopieerde velletjes papier die Anita voor ons heeft achtergelaten. De doelen die we ons zelf voor vandaag stellen is het bezoeken van Chinatown, het bezoeken van de Petronas Twin Towers en als we nog tijd hebben een plons in het zwembad. Gewapend met de velletjes papier en ons gezonde verstand lopen we de stad in.

De route naar China Town is niet bijzonder spectaculair. De warmte en de vochtigheidsgraad is dat natuurlijk wel. Met zweten heb ik niet zo heel veel problemen dus ook hier ben ik binnen de kortste keren kleddernat. Gelukkig is Chinatown overdekt en heeft de zon niet echt vrij spel. Terwijl wij op ons gemak door het gebied slenteren bouwen de Chinezen hun stalletjes op. Werkelijk alles wat we voorbij zien komen is nep, namaak en illegaal. De spullen, hoe nep ze ook mogen zijn, vinden echter gretig aftrek bij andere bezoekers.

Het bezichtigen van Chinatown duurt niet heel erg lang. Vervelen hoeven we ons echter geenszins. Nadat we eerst nog wat foto’s gemaakt hebben van een Hindoestaanse tempel gaan we richting Central Market. Het blijkt een soort bazaar te zijn die heerlijk koel gehouden wordt door arico’s. Als we hier maar lang genoeg rondlopen worden onze bezwete lichamen weer vanzelf droog. Het is trouwens opmerkelijk hoe rustig het nog is op dit tijdstip. Waarschijnlijk zijn we veel te vroeg en begint het leven in Kuala Lumpur niet ‘s ochtends maar ‘s middags.

Aan het begin van de middag lopen we op ons gemak terug naar ons appartement. We proberen ergens onderweg het ‘s ochtends gemiste kopje koffie in te halen. In een speciaal daarvoor ingericht cafeetje bestel ik een Americano in de veronderstelling een zwarte kop koffie te krijgen. Zwart is de koffie wel, maar het staat stijf van de suiker. Ik geef het op. Hadden we vorig jaar een probleem om ergens een paar blikjes bier te kopen, dit jaar lijkt koffie het grote probleem te zijn.

De meeste eetstalletjes waar gisteravond nog de heerlijke geuren opsnoven, blijken nog allemaal gesloten. Wellicht dat de ramadan hier iets mee te maken heeft? We zijn daarmee veroordeeld tot het doen van de boodschappen bij de 7 eleven bij ons om de hoek. Het wordt een stokbrood. Beleg om op het stokbrood te doen hebben we niet dus deppen we het brood in de curry saus die we vanochtend bij het ontbijt gekregen hebben. Tijdschriften, loom en e-reader worden in stelling gebracht en de rust keert langzaam terug in ons appartement.

Als we aan het einde van de middag uitgerust zijn en gezwommen hebben, maken we ons klaar voor een fikse wandeling richting de Petronas Twin Towers, met 421 meter de op-een-na-hoogste torens van Kuala Lumpur. Enkele reis is deze wandeling ongeveer tweeënhalve kilometer. Tijdens de wandeling blijkt Kuala Lumpur tot leven te zijn gekomen. Bij de vele eetstalletjes laten mensen geduldig hun eten inpakken om mee naar huis te nemen. Een deel eet ook op straat, waarschijnlijk Chinezen of christenen. Een deel van de wandeling gaat via een door airco gekoelde luchtbrug, hierdoor hebben we uiteraard minder last van de hitte en dat maakt de wandeling een stuk aangenamer. Bij de torens aangekomen maakt Floor zelf ook foto’s. Met haar nieuwe camera welteverstaan. Zelf gaat ze ook op de foto, in handstand! Dit in verband met de jaarlijkse fotowedstrijd van Tabitta.

Nu alleen nog even eten en we kunnen de dag afsluiten. Bij Floor gaat langzaam maar zeker het licht uit. Het straatje waar we eten, voldoet volledig aan de verwachting die we hebben, het oogt gezellig druk en ruikt geweldig. We geven ons over aan een berg satehs met fried rice en uiteraard een ijskoud biertje.

Het straatje ligt gelukkig op slechts een paar honderd meter van ons appartement. Floor wordt op de nek gezet, die is nu te moe om nog te lopen. Al met al een leuke dag in Kuala Lumpur. Wellicht hadden we ons er net even iets beter op moeten voorbereiden. Aan de andere kant, in Kuala Lumpur ligt het zwaartepunt van onze reis ook niet.